T.
Wat moet je er mee, niets of? Waarom hou ik van hem? Wat moet ik er mee…? Niemand is zo leuk als hij is, niemand is hem. Ik zoek hem in anderen maar hij is het nooit. Niemand kan hem evenaren. En ik ken hem niet eens in rl. Dit is absurd dit is niet normaal. Ik denk niet dat we ooit nog contact krijgen, hij vind dit alles onzin nml. Wat een onaangenaam lot is dit, om te moeten ervaren en dat al jaren lang. Ik vind niemand leuk, ik wil niemand anders, ik voel me gevangen in dit fenomeen en ik baal er van. Wat moet je er mee, moet ik nu maar jaren afwachten oid wat is de bedoeling hier van. Ik vind het niks zo. Maar kan er ook niets aan veranderen.
Antwoord 1
Herkenbaar, T. Vraag me precies dezelfde dingen af. Sterkte! Je kunt niet veel meer dan je lot aanvaarden.
(Onbekend)
Antwoord 2
Hier hetzelfde. Ik hoop dat er mensen op deze vraag reageren die ons wat duidelijkheid kan scheppen
(Onbekend)
Antwoord 3
Ja ik zit in de zelfde situatie als jij. Ik kan er ook niks aan veranderen omdat zij al bezet is. Ik moet het er maar mee doen dat ik haar voel en in mijn dromen en astrale ervaringen ontmoet. Erger nog we hebben geen contact hoewel ik dat wel zou willen maar zij niet waarschijnlijk. Het is niet anders en dat accepteer ik ook.
(Remco)
Antwoord 4
Lieve vraagstelster, ik krijg het gevoel van een hand om mijn keel als ik je vraag lees. Ik snap als geen ander waar je het gevoel van gevangenschap vandaan haalt, maar ook al klinkt het heel onwaarschijnlijk: je hebt een keuze. Op dit moment is er geen enkele man die kan tippen aan je TZ, je wilt niemand anders meer. Herkenbaar, want dat gevoel had ik ook. Ik vond het vooral onbegrijpelijk dat hij me zei dat hij het bij oppervlakkig contact wil laten, na alles wat er tussen ons gezegd en verzwegen is. Beiden wetend en voelend dat er altijd een enorme aantrekkingskracht tussen ons hangt als we bij elkaar in de buurt zijn. Hoe kán het dan toch niets geworden zijn? Zijn (bewuste) keuze. Liefde valt nooit af te dwingen. Was het maar zo simpel. Lang wilde ik ook niemand anders meer en in feite nog steeds niet, maar ik begin nu te accepteren dat het is zoals het is. Ook heb ik geaccepteerd dat hij voor altijd in mij zit en dat ik altijd een zwak voor hem zal houden, maar! ik zie wel wat het leven me brengt. Misschien is er straks opeens een andere man voor wie ik val en vice versa. Ik sta er langzaamaan steeds meer voor open sinds ik me realiseer dat ik daarvoor kan kiezen. Nooit meer voor een andere man openstaan is namelijk ook een keuze. De vraag is alleen of je jezelf daarmee niet te kort doet? Of dat je jezelf zelfs voor de gek houdt? Ik wens je goede inzichten, kracht en wijsheid toe.
(Bloem)
Antwoord 5
Hoi T, ik snap precies je gevoel. Fijn om zoveel herkenning te vinden. Wat ik me afvraag bij je verhaal, is nog mogelijk om een beetje de humor van de situatie in te zien? Denk het niet, alhoewel mijn tz het hier niet mee eens zal zijn.
(Onbekend)
Antwoord 6
Hai Bloem, en anderen dank voor uw antwoorden. Bloem er is geen andere! Nooit meer, 15 jaar zegt wel genoeg lijkt me. Ik heb al 15 jaar geen partner gehad, en het maakt ook niets meer uit, ik ben heel in mijzelf, verveel mij niet, mis het niet, datgene wat vele andere mensen wel missen die arm, om hen heen! Of dat andere. Ik heb daar geen ander voor nodig zeg maar. enige dat ik wel weet is dat ik boos ben op het lot karma oid, hoe noem je dat dat ze mij dit besef meegaven!Want ik kan er niets mee, en die ander gaat zijn gang maar, met weet ik veel wie allemaal. Doet ook niet eens terzake eigenlijk. Maar waarom overkomt je dit. Waarom is dit iets in je leven dat je belet om verder te kunnen gaan, is het een helder weten in je zelf, houden we daar aan vast of is het een vloek? Ik vind het niet prettig.
(Onbekend)
Antwoord 7
Ben je bewust single?
(Onbekend)
Antwoord 8
Ik ben single, (bewust) omdat ik niemand anders nog boeiend genoeg kan vinden.
(Onbekend)
Antwoord 9
Al 5 jaar bewuste vrijgezel, ik wil hem nog altijd zo graag terugvinden, maar ja geloof mij na 5 jaar begin je zowel een beetje te denken dat het onmogelijk is, ik heb al veel meegemaakt en begin zo stilaan te denken dat ik niet mag gelukkig zijn, het alleen zijn maakt me erg depressief maar ik blijf een brandend verlangen naar mijn twin hebben, het voelt alsof ik hem MOET vinden achja ik weet niet misschien ben ik gek, ik doe er allesinds alles aan, ik hoop dat God mij helpt, ik heb een mirakel nodig, zonder aanwijzigingspunten, ik weet enkel zijn voornaam en het land waarin hij woont, ik ga een artikel plaatsen, op alle hoop van zegen!! Ik zou er alles voor doen om hem vast te kunnen houden en te kunnen zeggen hoe graag ik hem zie, ik mis hem zo in alles wat ik doe. Laatst een hele lieve jongen leren kennen, op de zoektocht van mijn twin,het is een Chileen, hij heeft heel veel gevoelens voor mij en ik voor hem , maar iets in mij houd me tegen,,ik ga voort met ! mijn leven, die Chileen wil speciaal afkomen, hij wil een leven met mij opbouwen, maar vereist dat ik naar Chili kom, en zomaar alles opgeven dat vind ik erg moeilijk, ik denk soms ook dat ik dan zeker mijn twin niet meer zal terugvinden, wat moet ik toch doen, ik wil niemand kwetsen, maar al wat ik echt ooit wil is gelukkig zijn met mijn twin indien dat mogelijk is. Moest ik weten dat ik hem nooit meer zou zien, zou ik misschien iemand nog een kans geven, maar ik vind ook dat ik iemand niet mag behandelen als tweede keus.. ik zou het apprecieeren moest er iemand raad hebben voor mij…
(Onbekend)