Onbekend

Sinds mijn jeugd ken ik mijn TZ en ik had toen al een soort gevoel van herkenning, ik wist niet wat, was nog jong en wilde me nog niet snel binden. Toen hij verkering kreeg en ging samenwonen vond ik dat niet leuk en ik vond hen ook niet bij elkaar passen, hij zou zichzelf niet zijn, zo dacht ik en waar dat gevoel vandaan kwam kon ik niet duiden. Achteraf klopte dat gevoel. Na vele jaren en een relatie achter de rug en ook zijn relatie was over, kreeg ik droombeelden door over hem en hij over mij en daaropvolgend ontmoetten wij elkaar “toevallig”. Wij kregen een relatie en dat voelde voor beiden als thuiskomen. Hij en ik hadden dit intense gevoel niet eerder beleefd. De versmelting was er, voor beiden een overweldigende ervaring , dus echt TZ-gevoel, beiden ineen. De relatie liep echter toch stuk, omdat wij beiden anders in het leven (praktische) stonden. Dit gaf zowel bij hem als bij mij veel pijn en intens verdriet -ik kon niet meer werken, stortte volledig in en heb therapie nodig gehad,waarin ik vond dat ik in het TZ. gebeuren ( waarbij vermeld dat ik toen nog niet van de TZ term had gehoord) niet werd begrepen, zo werd er gezegd dat ik best wel een andere partner zou kunnen vinden waarbij ik dezelfde gevoelens zou vinden, hem moest loslaten enz. Onmogelijk dus. Mijn TZ. bleef wel doorwerken,maar had het ook moeilijk, “stortte” ook in, zo vertelde hij mij later De liefde bleef en zo ontmoetten wij elkaar weer en kregen dan weer “relatie”, vervolgens ging het weer mis, dan weer een paar maanden niks, en dan weer contact. Dus aantrekken, afstoten. Hij vond dat ik teveel ‘claimde”, maar hij voelde zich ook sterk verbonden in liefde. Het ging “uit”‘, vervolgens leefde ik als een wezensvreemd persoon “nam” af en toe een man, maar voelde niet wat ik bij TZ had ervaren, dat gevoel bleef. Hij had in die tijd een relatie met een ander, wat uiteindelijk ook ophield. En zo kwamen wij elkaar 3 jaar geleden weer tegen “toevallig”, en hij vertelde me toen dat wat wij hadden wel bijzonder was en diep, maar die diepte was weggeebt. Toch, vooral omdat ik het wou, gingen we weer met elkaar om, onder zijn voorwaarden en sindsdien hebben we een soort lat-relatie, waarin hij zijn voorwaarden stelt, ik ahw. de volger ben, maar omdat ik graag bij hem ben en het dan ook goed voelt, ook steeds weer die ‘versmelting” laat ik t gebeuren, maar voel me er niet altijd prettig bij, wat ik dan ook aangeef wat dan weer conflicten geeft en ‘t er eigenlijk op neerkomt als ik me niet aan wil passen ik deze relatie op zal moeten geven. Hij voelt die diepgang, zoals aanvankelijk niet meer zegt hij, terwijl dat gevoel bij mij nooit is weggeweest!! (En toch vind hij ‘t ook wel prettig met mij. Hij verbreekt de relatie niet.) Ook , zo zie ik het, zijn we niet voor niks weer op elkaars pad gezet, ‘T waren steeds “toevallige” ontmoetingen, volgens mij gestuurd door he! t universum, maar zo ziet hij t waarschijnlijk niet?? Hoe kan het dat het TZ. gevoel bij hem er niet meer is? bij mij wel,want ik voelde het toen al als blijvend en wist het, hij ervaarde het ook zo en zei ook toen dat dit blijvend is ,maar nu is dat veranderd?? Hoe kan dat? Wat is er dan nog van waarde uit het gesproken woord??? Het verwart mij en ik twijfel nu of hij dan wel mijn TZ is? Maar toch hou ik dat gevoel wel! En het doet mij intens pijn dat hij er nu zo in staat. Hierdoor verlies ik ook het vertrouwen in mijn “gids”, universum die het zowel naar mij als naar hem duidelijk hebben doorgegeven, (alleen hij doet daar niks mee.) “Voelt” hij niet meer, “pantser” aangebracht? Of vul ik dat dan in? Misschien is er iemand met een soortgelijke ervaring? Ik hoop op een ondersteunend antwoord. Ik weet ‘t allemaal effe niet meer.

Antwoord 1
Vervelend voor je! Jouw situatie is anders dan de mijne, maar er zijn ook wel overeenkomsten. Mijn TZ wil mij niet zien en daar heb ik het vaak hartstikke moeilijk mee, ga ik twijfelen enz. En dan ben ik ook kwaad op mijn ‘gids’, dat ze hem op mijn pad hebben laten komen, allerlei signalen, en dan krijg je er vervolgens alleen verdriet van. Uit je verhaal lijkt alsof je TZ gewoon bang is om zo close te zijn met iemand. Jij kan dat het beste inschatten en helaas kan niemand anders dat voor je doen. Maar wat ik dan nog wel tegen je gids wil zeggen: geef haar ‘s wat meer duidelijkheid, alsjeblieft! Ik vind het niet netjes als ze je zo laten dobberen. Hoop dat je wat meer antwoorden zult kunnen vinden. (Onbekend)

Antwoord 2
Je kunt niet alle verantwoordelijkheden afschuiven op “je gids”. Als mens heb je zelf ook verantwoordelijkheden en zeker als je spiritueel ontwikkeld bent is het een kunst om daar een goede weg in te vinden. Het is TE gemakkelijk om alles af te schuiven op “het universum” of “je gidsen”, vergeet niet dat ego een heel belangrijke stoorzender is als het gaat om het doorkrijgen van “zuivere boodschappen” want hoe zuiver zijn de boodschappen als je zelf nog het een en ander te verwerken hebt. Als jijzelf niet jouw uitgestippelde pad loopt, want die vrijheid heb je altijd, dan kan het universum alles doen om je op het rechte pad te krijgen, te helpen, maar uiteindelijk bepaal jij zelf voor een groot deel je pad. (Onbekend)

Antwoord 3
Het kan ook zijn dat hij klaar is met zijn les en dat jij nog verder moet gaan in je eigen proces. Zoals ik lees ben je nog afhankelijk van hem, de angst om hem te verliezen. Waarom ben je bang? Ik heb enige tijd geleden ook afstand gedaan van mijn tz omdat mijn leven een hele andere wending kreeg. Ik werd door mijn nieuwe omgeving naar mijn waarden en normen behandeld. Terwijl mijn tz daar nooit aan zou kunnen voldoen, althans niet nu. Het wil niet zeggen dat ik die verbinding tussen hem en mij niet meer voel, integendeel. Nu ik een andere richting op ga voel ik hem nog maar heb het geaccepteerd. Het houdt me niet meer bezig of wij al dan niet bij elkaar terugkomen. Jouw proces om volledig weer het heft in handen te nemen over je eigen leven. Heb vertrouwen in jezelf. (Marian)