S.

Ik ken mijn tweelingziel nu alweer 6 jaar. Vanaf de eerste ontmoeting was er al meteen een bepaalde energie tussen ons. Onze band ging langzaam groeien en we werden hele goede vrienden. Al snel bleek dat we eigenlijk meer voor elkaar voelden dan alleen vriendschap. Ik was net uit een relatie waarin ik veel had meegemaakt, en was behoorlijk in de war. Dus was niet klaar voor een relatie. Ik ging in therapie en het was behoorlijk heftig. Ik begon hem weg te duwen, ik vond dat hij meer verdiende dan dit. Uiteindelijk is het contact toen verbroken. Ik leerde iemand anders kennen, en begon daar een relatie mee. Maar kon mijn tweelingziel natuurlijk niet vergeten. Na 9 maanden heb ik hem gemaild, ik vocht ertegen, maar kon mezelf niet meer tegenhouden. Ik moest weten hoe het met hem ging. Hij reageerde meteen op mijn mail, en ik kwam er al snel achter dat hij mij ook niet kon vergeten. Het contact werd al snel meer. We zagen elkaar soms en ik wilde eigenlijk voor altijd bij hem zijn. Maar er was een probleem, ik had natuur! lijk een relatie. De persoon waar ik een relatie mee heb is heel goed voor me. Hij heeft verder niemand en hij is zo gek op mij dat ik bang ben dat het niet goed zal aflopen als ik de relatie verbreek. Dus bleef ik het maar uitstellen, en uitstellen tot mijn 2-lingziel het echt zat was, en er gewoon niet meer tegen kon. Verlede jaar december heeft hij weer het contact verbroken. Ik was er kapot van, maar het was het beste, in ieder geval het makkelijkste. Ik kon hem echter niet vergeten, miste hem elke dag. En verlang nog steeds zo erg naar hem. En ik dacht dat ik hem voorgoed kwijt was. Ik was diep en diep ongelukkig. We zagen elkaar niet, spraken elkaar niet en toch werd mijn gevoel voor hem niet minder, maar meer. Nog geen week geleden kreeg ik ineens een mail van hem. Waarin hij schreef dat hij mijn net zoveel mist als ik hem. Ik heb hem meteen terug gemaild. Nu hebben we weer regelmatig contact via de mail. Ik weet dat het misschien niet verstandig is, maar kan het niet tegenhouden. Ik weet dat ik nooit gelukkig zonder hem zal worden. Ik weet ook dat ik voor mezelf moet kiezen, omdat ik anders voor altijd ongelukkig zal zijn. Maar ik wil mijn vriend geen pijn doen.

Antwoord
Je maakt het jezelf erg moeilijk. Je houdt van je twin maar blijft bij je partner met de wetenschap dat je niet gelukkig kunt zijn met hem. Hoe lang kun je dat volhouden? Wil je het zo ver laten komen dat je twin dadelijk iemand anders ontmoet? Dan krijg je spijt dat je niet eerder de beslissing hebt genomen. Je blijft uit medelijden bij je partner! je hebt naar mijn idee de juiste handeling naar je partner, alleen jij bent degene die over die drempel moet gaan. Durf die stap te zetten. Jouw partner is verantwoordelijk voor zichzelf en niet jij. Weet dat je weet wat je hebt aan je partner met je twin moet het nog blijken of hij hetzelfde wil als jij. Uit de mond klinkt alles heel mooi maar de praktijk is anders. Veel succes.(Onbekend)