Onbekend

Ik lees steeds dat het zo prachtig en mooi is om je zielsliefde te ontmoeten, een hemels geschenk, het mooiste wat je kan overkomen. Dat is ook zo, klopt helemaal ik was zo blij en gelukkig kan het niemand uitleggen ik was compleet. Ik heb hem 6 jaar geleden ontmoet een half jaar een relatie gehad en nu na al die tijd ben ik nog steeds verdrietig leeg gemis verlangen als of er iets dood is gegaan van binnen ik ben er echt niet blij mee dat ik hem ooit ontmoet heb ik sterker nog, ik denk wel eens was ik hem maar nooit tegengekomen. Ik heb 4 andere mannen ontmoet de laatste 5 jaar maar kon het niet, echt geprobeerd maar de zielsliefde was er in mijn gedachten ook steeds bij. Het was onmogelijk (na 5 jaar) een relatie aan te gaan. Het kan dan wel het mooiste zijn wat je kan overkomen nou ik ben een totaal ander mens geworden nadat ik mijn zielsliefde heb moeten loslaten wat ik nog steeds niet kan. Weet iemand hoe ik hiermee om kan gaan er is echt iets dood gegaan van binnen. graag serieuze reacties en tips, want dit is soms geen leven.Ik heb echt van alles geprobeerd om mijn normale leven weer op te pakken maar het lukt mij niet meer om gelukkig te zijn. Wie herkent dit en hoe gaan jullie er mee om?

Antwoord
Verdriet en pijn is iets wat je zelf ervaart. Het is niet een gegeven. Het is jouw ervaring van de situatie. Je kunt er ook voor kiezen om de situatie anders te ervaren, zonder verdriet of pijn. De kunst en de moeilijkheid is om je dat eigen te maken. Wat mij veel geholpen heeft zijn lessen van zogenaamde ‘meesters’ zoals Saint Germain en Ramtha. Er zijn van deze meesters ‘gechannelde’ boeken, video’s en zelfs films. Zij behandelen niet specifiek zielsliefde maar spiritualiteit in het algemeen. Lees eens hoe zij tegen pijn en verdriet aankijken. In het begin is het raar omdat je niet gewend bent om er zo tegen aan te kijken. Maar als je moeite doet om het anders te bekijken zul je versteld staan hoe je met emoties om kunt leren gaan. Als je anders kijkt is het ook anders. Kijk ook bij de antwoorden van vraag 123. (Tiny)

Antwoord
Mijn vraag is: als je beide door een crisis gaat van emoties, doordat je dat verwerkingsproces door moet, snap je elkaar in die periode dan nog wel? Ik lees dat je elkaars zolder (hart) opruimt. Het lijkt mij moeilijk om dan elkaar nog te begrijpen. maar als ik dan lees, dat daarna die band sterker en dieper is dan ooit, dan moet het toch goed komen. Anders zouden ook niet zoveel mensen treuren om hun zielsliefde denk ik.(Agnes)

Antwoord
Ik was er ook over aan het piekeren, waarom het zo een pijn doet. Waarom je iemand ontmoet hebt. Ik was 15, hij toen 22. Toen had hij een vriendin, toen ik 16 bijna 17 was ging dat voor het eerst uit. En sindsdien is hij elke seconde bij me, soms doe ik zelfs fouten dingen voor mezelf, omdat dat het enige moment is dat hij niet bij me is. En het is echt drama, want constant gaat hij weer naar zijn ex, die hem op haar beurt weer keihard kwetst. En die pijn, dat houden van ondraaglijk. Een paar maanden geleden kwam ik erachter dat hij mijn tweeingziel was, door astrologie, numerologie en door hypnose zag ik hem in verschillende tijden geheel chronologisch en zag ik ons ook in de hemel, bij de vraag wanneer ik hem de eerste keer had gezien na lichtflitsen of hemellichaam. En toen omschreef ik het als een bol, dat we altijd bij elkaar zouden zijn en dat we altijd van elkaar zouden houden. De ‘hemel’ was ook heel surreeel. Wat ik echter ook wist als contract tussen ons is dat we wel bij elkaar zouden komen, maar dat we eerst nog heel veel moest! en ontwikkelen en uiteindelijk zouden we binnen een aantal jaar weer bij elkaar komen. Gek genoeg blijf je die pijn voelen, over dat loslaten heb ik nu een beetje de theorie, ik weet niet of dat mogelijk is, soms heb ik het idee dat een tweelingziel jou ook blijft lastig vallen of niet loslaat en dat hij daarom altijd bij me is. Wat ik wel denk is dat misschien die pijn die je voelt de drive is om jezelf te ontwikkelen. Het klinkt misschien vreemd maar vanaf mijn 17e is hij mijn drive geweest, de reden dat ik mijn studie koos, dat ik dingen doe voor goede doelen, dat ik aan mezelf werk. Om eens bij hem te kunnen zijn. En dat kan heel pijnlijk zijn, want ik word er soms werkelijk gek van. Maar misschien is dat het idee erachter, dat je daardoor alles doet om jezelf te ontwikkelen.(Agnes)