Onbekend
Sinds een half jaar heb ik mijn zielsverwant ontmoet. Ik wist niet dat dit bestond, want ik dacht dat ik met mijn man al alles had. Maar het gevoel wat ik met mijn zielspartner heb ontstijgt alles. Ik denk nu al een half jaar lang 24 uur per dag aan hem. Ik weet inmiddels ook dat hij dat ook bij mij heeft. Het doet zo´n ongelooflijke pijn, ik zou het liefst willen schreeuwen en naar hem toe gaan. Maar ja dat kan niet, ik ben getrouwd en heb kinderen en hij is ook getrouwd. Gelukkig zien we elkaar wel regelmatig, omdat we bij elkaar op visite komen (met partners)sinds een half jaar (…ja de eerste keer op vistite en het was meteen raak). Maar het lijkt als maar moeilijker te worden. Het is bijna niet meer te doen om van elkaar af te blijven. Stiekem raken we elkaar aan bij het langs elkaar heen lopen. Een golf van energie, en intense liefde gaat dan door ons heen. Als we even alleen zijn in de keuken bijvoorbeeld, dan moeten we elkaar aankijken, diep in de ogen en er komen alleen woorden van IK HOU VAN JOU, ECHT VAN JOU. Maar we willen beide niet de relatie opgeven waar we nu in zitten, al denk ik er wel regelmatig aan wat dat voor consequenties zal hebben. Mijn vraag is of er een mogelijkheid is dit gevoel voor elkaar te temperen. Mijn hele leven staat hierdoor op z´n kop, ik ben alleen maar met ´ons´ bezig. Ik kan niet meer zonder hem, maar zal het toch zonder hem moeten doen en anderom is het ook zo. Is het echt zo dat het gevoel nooit meer weggaat? Ik hoop het natuurlijk niet, want al is de pijn zo enorm groot, het gevoel van liefde is vele malen groter.Ik ben ook bang, bang voor de toekomst. Zal ik mijn man verlaten voor hem? Of zullen we elkaar los moeten laten? In beide gevallen is er zoveel verdriet, ik weet me even geen raad. Het liefst wil ik met hem afspreken (zonder partners) om uren te praten over hoe we ons voelen, maar ik weet ook dat het dan niet alleen bij praten blijft. Ik wil niet lichaamlijk vreemdgaan, dat kan ik mijn partner niet aandoen vind ik, dit sprituele vreemdgaan maakt de dingen al moeilijk genoeg. Mijn man heeft het wel in de gaten, dat er iets bijzonders tussen ons gaande is, maar vertrouwd mij volledig. Heeft iemand ervaring met het afspreken stiekem met je zielsverwant, de gevoelens goed doorspreken, en dat het daarna rustiger wordt?
Antwoord
Een zielsmaatje ontmoet je niet zomaar, dat heeft een reden. die reden is vaak zelfbewustwording. Op dit moment klink je (nog) niet erg zelfbewust maar ben je veel met de ander bezig en wordt je in de war gebracht door de heftige emoties die er spelen. Het met de ander bezig zijn vertroebelt je blik op jezelf….dus de boodschap is: kijk naar jezelf en laat je liefdevol spiegelen door je maatje.(Onbekend)
Antwoord
Ik spreek uit ervaring, om je het antwoord te geven dat zielsliefde voor elkaar,niet te temperen is..! Wat in je ziel zit blijf je voelen en ervaren. Om onze zielsliefde te temperen heeft mijn zielsliefde na 6 jaar een eind aan ons contact gemaakt. Sinds hij weg is, is mijn liefde elke dag alleen maar gegroeid. Maar daarmee natuurlijk ook het gemis en de pijn. Ook wij hebben voor onze gezinnen gekozen, maar ik denk, zoals dat er nu naar uitziet, dat dat niet op te brengen is. Mijn hele leven staat op zijn kop en als je zoveel van je zielsliefde houdt, kan je niet meer op een andere manier van iemand anders houden, zelfs niet van je eigen man of vrouw. Misschien zijn er mensen die het anders ervaren. Maar bij mij loopt het op deze manier en ik lees bij veel mensen dat zij het zo ervaren. Op dit ogenblik zijn wij een jaar “gescheiden” en het is vreselijk. Ik blijf voelen en geloven dat we toch bij elkaar komen. Het ervaren van zielsliefde is iets heel moois, iets heel dieps, maar het geeft ook ontzettend veel strijd en pijn en gemis, zowel bij jezelf als je zielsliefde als bij de mensen in je gezin waar je bij bent. Dus ik geloof niet dat “praten” het probleem zal doen oplossen. Ik denk dat alleen tijd en strijd hier iets aan kunnen doen… Ik wens je veel sterkte, want ik weet precies wat je voelt.(Me)
Antwoord
De liefde voor een soulmate is niet te temperen. Je kunt blijven vechten maar – als het echt zo is als je beschrijft – dan trek je aan het kortste eind. Praten met je man helpt niet. Hij zal waarschijnlijk toch niet begrijpen hoe diep het zit. Het heeft mij en mijn tweelingziel allebei het huwelijk gekost. Maar er was niet tegen te vechten. … helaas. We zijn nu 1,5 jaar bij elkaar en het is zo mooi!(Ronald)
Reactie
Hallo Ronald. Je hebt mij volgens mij al meer een keer een antwoord gegeven… Ik lees nu dat jij en je zielsliefde bij elkaar zijn gekomen en dat het jullie beider huwelijken heeft gekost… Zelf zit ik ook in zo’n situatie, alleen mijn zielsliefde heeft nadat we een jaar min of meer geen contact hebben gehad (hij had dit verbroken) en na een jaar hebben we weer telefonisch een heel goed gesprek gehad, maar vervolgens zwijgt hij weer een maand in alle talen. Kan jij me iets meer vertellen, hoe jullie weer bij elkaar gekomen zijn? Hoe langer hij weg is en hoe meer hij zwijgt, des te meer ik zijn aanwezigheid voel. Vaak ga ik aan deze gevoelens twijfelen, maar tegelijkertijd weet ik dat je zulke diepe en heftige gevoelens niet kan verbeelden. Maar wat doe je nu met een zielsliefde die is weggevlucht en waarschijnlijk de confrontaie niet aan kan/durft. (is dus ook getrouwd, net als ik maar ik ga dat niet meer redden en ik denk hij ook niet…) Maar je weet en voelt zeker dat hij heel veel van je houdt (ook al geeft hij dit niet (meer) toe) en dat hij je ook vreselijk mist. Ging het bij jullie ook op een degelijke manier? Ik voel en “weet” eigenlijk zo zeker dat wij weer samen komen, maar daarvoor moeten we toch daadwerkelijk met zijn tweeen zijn (dat we met z’n tweeen zijn dat voel ik wel).(Me)
Antwoord
Bij mij eveneens gelijkaardige situatie, toevallige ontmoeting, urenlang gekletst alsof we elkaar al jaren kenden daarna verder op msn, zeker drie avonden per week, het werd zeer intens, tot op een bepaald ogenblik , ik omschrijf het als het knipperlicht; aantrekken en afstoten periodes van hevige warmte tot extreme kilte, mekaar loslaten maandenlang en dan weer de draad heroppakken om vervolgens weer ruzie te maken en dit gaat al vier jaar zo door we kunnen niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar, het is vreemd en lastig, maar soms ook schoon …(Ronald)
Antwoord
Dit is een heel moeilijk iets en ook zo herkenbaar. Ik heb het zelf ondervonden en het heeft mij mijn huwelijk gekost. (hij was single) Er was niet tegen te strijden: niet verliefd zijn, maar wel zielsmaatjes. Hoe je het ook bekijkt, het is geestelijk overspel! Je bent al tever gegaan wanneer je dingen deelt met een ander dan met je eigen man of vrouw. Er is dan iets mis met jouw relatie en het is beter om daar je energie in te steken. Als ik het over zou kunnen doen, dan had ik niet deze keuze gemaakt. Mijn (egoïstische?) keuzeHet is niet alleen voor mijzelf maar ook voor diverse mensen, allesverwoestend geweest. Nu zou ik ervoor gekozen hebben om dan alleen zelf maar met verdriet rond te blijven lopen. Mijn motto is: je kunt op het ongeluk van een ander niet jouw geluk bouwen!(Onbekend)