Onbekend

Wanneer we elkaar voor het eerst zagen, weet ik niet meer precies. Het zal ergens in februari 2017 zijn geweest.
X. begon op 1 februari bij het bedrijf, waar ik toen ook net 2 maanden werkte.
Ik had haar al een paar keer op ons kantoor zien lopen. Meer dan hallo zei ze niet en ik vond haar een verlegen en schuchtere vrouw. Tot die ene dag, ik was tijdens een koffiepauze druk met collega’s aan het discussiëren, wat me dwars zat in het bedrijf.
Vanaf de dag dat ik daar gestart was, voelde ik me daar niet op mijn gemak. X. was op het kantoor en hoorde me praten, ze reageerde gelijk dat ze mij een betrokken mens met veel bezieling vond. Ik ben dat moment nooit vergeten, want ik voelde dat ze dwars door mij heen keek. Ze las mij en ik voelde een band, die ik nog nooit eerder had gevoeld.
We zochten elkaar steeds meer op en we leerden elkaar beter kennen. Ook over onze verledens spraken en mailden we veel. Niet lang daarna gingen de eerste praatjes al binnen het bedrijf rond, dat wij samen wat hadden. Het viel op dat wij een speciale band hadden, ik trok me er niets van aan, want het voelde heel goed om bij haar te zijn.
X. ging me steeds meer in vertrouwen nemen. Ze woonde apart van haar man, ze had gekozen om hem te verlaten, omdat hij een narcist was en zij aan zichzelf wilde gaan werken.
Ik voelde me gelijk verbonden met haar, want ik herkende veel wat zij me vertelde.
Mijn vader was ook een narcist, dus ik begreep heel goed wat zij heeft moeten doorstaan.
Ze had een heel laag zelfbeeld en geen greintje zelfvertrouwen. Ik had door persoonlijke ontwikkeling al stappen gemaakt. Ik herkende de fase waarin zij zat.
Het voelde zo goed om een luisterend oor te zijn, haar te steunen en raad te geven.
X. begon me te bellen als ze het moeilijk had of wanneer ze in paniek was. Ik stelde haar vaak gerust, maar besefte al wel, dat ik me als haar therapeut begon te gedragen en me erin vastbeet.
Thuis stuitte dat op het eerste verzet van mijn vrouw, wat ik nu ook heel goed begrijp.
Het was mijn missie om X. te helpen, ik heb mijn moeder niet kunnen redden uit de klauwen van mijn tirannieke vader. Mijn vader kon doen en laten wat hij wilde, misbruik, mishandelingen en vreemdgaan, maar mijn moeder hield teveel van hem en kon geen afscheid van hem nemen.
Ik kon nooit begrijpen waarom, maar dat werd mij later duidelijk dankzij X.
Ik zag ook wel eens een andere kant van X. Opeens sprak ze met veel bewondering over haar “man”, ik begreep daar niets van. Maar ik kwam er later achter dat ze op een zwak moment weer contact met hem had. Ik vond dat moeilijk, want later klaagde ze weer dat ze niet met hem kon praten en dan had ze mij weer nodig. Dat vond ik wel moeilijk, maar ik had met haar te doen, dus ging ik weer op dezelfde voet verder. Dat ik haar kon helpen, gaf me een goed gevoel.
Uiteindelijk is ze toch gescheiden van haar man. Ze zei altijd dat zij me daarvoor dankbaar was, want zonder mij had ze die stap nooit kunnen zetten.
Ik was inmiddels zo verslaafd aan haar, dat ik geen afstand van haar kon nemen. Mijn vrouw kreeg in de gaten dat we dagelijks contact hadden en vond dat terecht te gek worden.
Ik schaam me hiervoor, want ik had hierover gelogen tegen mijn vrouw. In die periode had ik ook besloten om te vertrekken bij het bedrijf, omdat het niet goed voelde.
Het afscheid was heftig, ik moest huilen en X. hield zich goed, maar ik zag dat het haar ook veel deed. Het gemis begon…
Toen besefte ik dat er meer aan de hand was.
Maar wat was het dan?? Verliefdheid?? Nee want dan heb je lust gevoelens en die had ik niet…
Wat ik wel voor voelde was een diepe liefde, die een vriendschap overstijgt.
Ik vond haar mooi als ze lachte, het was dan of het zonnetje ging schijnen…
Dat heb ik vaak tegen haar gezegd, wanneer ze onzeker over zichzelf was.
Ik besefte dat er meer aan de hand was, want raakte in paniek toen ze tijdens het appen aangaf open te staan voor nieuwe contacten.
Ik wilde haar beschermen zodat ze geen pijn of verdriet meer zou ervaren en dicht bij mij houden.
Op dat moment gingen er alarmbellen bij mij af.
Op de vroege morgen van 29 augustus 2017 trok ik het niet meer, de aantrekkingskracht was te groot en ik wilde me er niet meer tegen verzetten.
Ik lag wakker en besloot het mijn vrouw te vertellen. Ze was ook wakker geworden door mijn gewoel. Het hoge woord kwam eruit, ik wilde scheiden en verder met X.
Mijn vrouw werd gek en huilde heel erg. Ik voelde me zo schuldig, omdat ik zag hoeveel verdriet ze had. Maar ik kon niet bij mijn gevoelens voor haar. Ze vroeg me voor ons te vechten. Ik heb X. geappt om te vertellen dat ik over mijn oren verliefd op haar was en ik verder met haar wilde.
Haar reactie kwam vrij snel, ze was boos op me. Ze vroeg me bij mijn vrouw te blijven omdat ze het niet op haar geweten wilde hebben, dat ons huwelijk door haar hand zou sneuvelen.
Ze heeft het contact direct verbroken.
Wat er toen door me heen ging is met geen pen te beschrijven, ik was intens verdrietig.
Ondanks dat X. het contact verbrak, zocht ze na een week weer contact met me, omdat ze bezorgd was.
Ik ben 1 week totaal van de kaart geweest , heb mijn ogen uit mijn kop gehuild en de kilo’s vlogen
eraf. Op dat moment kwam ik er ook achter dat ik een HSP er ben, er vielen zoveel zaken op zijn plaats.
Mijn vrouw was heel lief en begripvol voor me, toen zag ik wat zij voor mij betekent.
X. miste ik verschrikkelijk. De week erop kon ik het niet laten rusten. Ik mailde X. op haar werk, omdat ik wilde weten of het wederzijds was. Ik moest het weten!
Ze vertelde dat ze niet verliefd op me was, maar dat ik wel in haar hart zat. Ze was nog nooit iemand tegengekomen waarmee ze op emotioneel vlak zo op 1 lijn zat. Dat compliment deed me veel.
X. kon ook niks met mij beginnen, omdat ze bang was.
Bang dat ik het haar na een paar jaar zou verwijten…
Hierop heb ik mijn verzet gestaakt. Ik trok het niet meer en het was ook niet eerlijk tegenover mijn vrouw. Ik kon weer bij het gevoel voor mijn vrouw. Met X. heb ik toen een aantal weken geen contact gehad, totdat ik op een middag (on)aangenaam werd verrast. Bij thuiskomst van mijn werk trof ik mijn vrouw erg boos aan. X. had via Messenger gevraagd hoe het ging, dat bericht was mijn vrouw onder ogen gekomen… Ik was eerst boos, omdat X. de afspraak van geen contact schond. Maar aan de ander kant, blij dat zij mij ook nog niet vergeten was.
Mijn vrouw stond erop dat ik pittig terug zou reageren, met de boodschap mij met rust te laten.
X. heeft deze reactie gelezen, maar ze reageerde niet, intuïtief voelde ik dat dit haar raakte.
Het voelde voor mij niet goed, omdat ik wist dat X. het goed bedoelde.
Alsof aan een magneet werd ik weer naar X. toegetrokken. Op een mooie zondagmorgen 1 oktober heb ik mijn motor gepakt en ben naar haar toegereden. Ik voelde me heel schuldig tegenover mijn vrouw, want achteraf heb ik gelogen waar ik was geweest. Maar niets kon mij ervan weerhouden…
Ik had haar huis vrij snel gevonden. Toen X. opendeed schrok ze zich rot, maar ze was blij om me te zien, we gaven elkaar een dikke knuffel.
Ik vertelde haar gelijk dat het me speet dat ik zo had gereageerd en ze wist dat het bericht op Messenger niet uit mijn mond kwam. Ze had echter wel begrip voor mijn vrouw. X. haar tweelingzus . was er ook en kwam later bij ons zitten.
We hebben heel open met elkaar gepraat en gehuild. Ik heb mezelf bloot gegeven en verteld dat ik op X. haar ziel gevallen was, X. kleurde. We spraken over haar ex, en ik zag in haar ogen dat ze nog van hem hield.
Toch voelde goed om daar te zijn, het moment van afscheid vond ik moeilijk, omdat ik veel voor X. voelde. Geen verliefdheid, maar een diep gevoel van houden… Het verwarde me…
De rit naar huis kwam het schuldgevoel jegens mijn vrouw kwam terug en ik voelde me slecht.
De dagen erna miste ik X…. en voelde van alles. Donderdag heb ik haar op het werk gemaild dat ik geen contact meer met haar wilde, omdat ik teveel voelde. En dat ik had gezien dat ze mij niet meer nodig had, ze oogde sterker, dus ik kon haar loslaten. Ik had zo’n schuldgevoel jegens mijn vrouw en voelde me al dagen slecht. Het hoge woord kwam er bij X. uit, ze had weer een relatie met haar ex. Voor mij geen verrassing, want dat wist ik al…Ik heb haar succes en veel liefde voor de toekomst gewenst. X. wilde geen afscheid nemen, want dat ik verliefd op haar was, was toch niet erg…. Ik voegde voor haar nog veel toe en ze kon mij niet missen.. Het deed me goed en was zo blij als een kind.
De weken daarna hadden we sporadisch contact en het gevoel voor haar was weg.
Het was meer vriendschap, want ik wilde niet tussen hen in staan. X. had het haar ex ook verteld wat er was gebeurd. Hij voelde zich als Alfa man in zijn eer aangetast, want X. kon wel met mij praten, maar niet met hem. Dat zat hem dwars en dat begreep ik ook wel. Eind november 2017 liep het weer fout, op vrijdag hadden X. en ik nog contact ze voelde zich slecht en twijfelde of ze die avond met haar ex naar een feest zou gaan.
Ik heb naar haar geluisterd en haar gezegd dat ze moest doen wat goed voor haar voelde.
Ik voelde toen al aan dat hij zich gaan misdragen, dat heb ik ook tegen haar gezegd. Ik bleek een vooruitziende blik te hebben.
Maandag belde X. me op en vertelde wat er was gebeurd. Haar ex had zich onbehoorlijk gedragen en hij had haar in de steek gelaten op het feest. Mijn hart brak…
Ze was er klaar mee… Ik heb haar wederom gesteund, maar voelde al vrij snel een afstand. Iedere keer dat we contact hadden zei X. dat ze zich schaamde tegenover mij…Ik naïef als ik was ging erin mee. Ik heb wel een keer gezegd dat ik voelde dat ze weer contact met haar ex had, dat ontkende ze.
Op 8 december kwam het hoge woord eruit. Ze gaf aan niet eerlijk tegen mij te zijn geweest en dat ze weer een relatie had met haar ex. Ik mocht niet oordelen van haar… Ik voelde me gebruikt, want ik was wel goed genoeg om haar geklaag aan te horen, maar mocht geen mening hebben.
Daar zat mijn allergie, want ik heb 21 jaar lang geen mening mogen hebben van mijn vader. Die alles bepalend en overheersend was. Ik heb er met mijn vrouw over gepraat en die gaf ook aan dat ik haar niet kon redden… Want ze was verslaafd aan haar ex…Toen ik dat inzag, snapte ik ook waarom mijn moeder niet van mijn vader kon scheiden…. Sommige mannen hebben die macht!
Ik heb X. zaterdag 9 december geappt om te zeggen dat ik mijn handen van haar aftrok en het niet meer aankon. Haar reactie was dat ik als vriend een luisterend oor moet zijn zonder te oordelen.
Dat ging mij op dat moment te ver.
Ik heb gelijk alle banden met haar verbroken en haar van Facebook verwijderd, daar was ze heel boos over.
We hebben toen 4 maanden geen contact gehad, ik had af en toe wel app contact met haar zus.
Ik wilde de band niet helemaal verbreken. Want X. zat in mijn hart.
Ik ben het door X. haar zus ook wel anders gaan zien. Het is haar leven en haar keuze.
Dus ik kreeg spijt van mijn impulsieve beslissing, ik heb haar zus gevraagd om die boodschap aan X. door te geven. Eind april heeft X. contact met me gezocht, ze had de knoop doorgehakt en de relatie met haar ex verbroken. Ze koos voor zichzelf!. Wederom heb ik haar weer gesteund toen ze problemen op het werk kreeg. Ik merkte wel dat ze afstandelijker en minder open was geworden.
X. vertelde dat dit bij haar therapie hoorde, ze was te afhankelijk van de mannen in haar leven en wilde dit niet meer. Niet meer leunen op een ander, wat was ik trots op haar!
We hadden elkaar 7 maanden niet gezien en ik miste haar. We hebben het toen rustig aan gedaan met het contact en bewust wat afstand genomen. Ik vroeg wel om de week hoe het met haar ging, en het contact kwam meer van mij af. Ik wilde X. de ruimte geven. Op 4 mei zag ik een heftig bericht van haar zus op Facebook voorbij komen, wat mij raakte. Als steun ben ik een dag later bij haar langs gegaan. En ik lieg er niet om, ik hoopte ook X. te zien.
Ik zat bij haar zus in de tuin en toen hoorde ik honden aanslaan, zei dat zijn X. haar hondjes. Ze zit weer bij haar ex, ik schrok daarvan. En was weer vol ongeloof, ik wilde niet oordelen maar vond het moeilijk. Toen ik wegreed op mijn motor, kwam ik door de straat en X. stond op de oprit, ze zag me gelijk en zwaaide naar me… Ik keerde om en we waren blij om elkaar te zien. Haar ex was er ook en kwam op me af, we gaven elkaar een hand. Op het moment dat hij op me af liep voelde ik de spanning en dreiging al op me afkomen.
Ik voelde gelijk met die man valt niet te sollen. Hij was kortaf en ik zag dat hij moeite had om zich in bedwang te houden. Hij vertrok en ik bleef met X. achter. Het voelde weer als vanouds.
Ze kwam met allerlei verontschuldigingen, dat het niets voorstelde. Ik zei het is jouw leven en niet dat van mij. Ik heb genoten van de middag, we zaten als een stel kleuters op de oprit. X. haar kinderen heb ik ook mogen ontmoeten.
Ik vond het moeilijk om weg te gaan, ik wist dat dit weer voor een langere periode zou zijn.
Het gevoel voor haar was nu een diepe vriendschap.
Ik was wel bang voor de gevolgen voor haar, en dat bleek ook waar te zijn. Haar ex was behoorlijk boos dat ik langskwam en geloofde niet dat mijn bezoek spontaan was. Ik heb het thuis ook verteld dat ik bij X haar zus langs geweest was, mijn vrouw reageerde furieus.
Ervoor gekozen om het niet te vertellen dat ik ook X. weer had gezien, dat heb ik een week later gedaan.
Mijn vrouw was boos en teleurgesteld, zelfs toen ik zei dat we alleen vrienden waren.
Ik heb moeten haar moeten beloven dat ik zowel X. als haar zus niet meer zou opzoeken.
Dat heb ik beloofd. Ik heb dat later in de week ook verteld aan X, ze was teleurgesteld, maar begreep het wel.
Ik had al wel in de gaten dat er meer speelde tussen X. en mij, maar wat waren we dan, soulmates?
Als ik X. hierover een mooie spreuk stuurde reageerde ze niet…bang om het gevoel bij mij te voeden.
Voor mij ging het dieper dan dat…Ik was nog niet bekend met Zielsverwanten.
We hadden nog regelmatig contact, maar het moest meer van mij komen. X. nam me niet meer in vertrouwen en als ik vroeg hoe het ging, was het standaard GOED. Ze vertelde me wel dat ze wederom gebroken had met haar ex, omdat ze hem niet meer wilde volgen.
Mijn gedachte was toen voor hoelang?.
De zomervakantie brak aan en X. en ik hebben afgesproken en om geen contact te hebben tijdens mijn vakantie. Ik miste haar…. En dacht vaak aan haar…en als ze uit mijn gedachten was, zag ik dezelfde auto als zij heeft rijden. Iedere dag opnieuw, om gek van te worden. Waarom gebeurd dit??
Op vakantie kwam we ook hele aardige mensen tegen een broer en zus die samen op vakantie waren Hij had ooit zijn gezin in de steek gelaten voor een andere vrouw, en dat had hem alleen ellende opgeleverd, we hebben veel hierover gepraat en hij was mijn raadgever.
Hij heeft mij andere inzichten gegeven. Maar X. bleef trekken. Op een zondagmiddag kreeg ik knallende ruzie met mijn vrouw over het gebrek aan intimiteit… Ik ging op Facebook en reageerde op een bericht van X. Ze reageerde gelijk en ik zei dat het me speet dat ik me niet aan de afspraak hield.
Ze vroeg hoe het met me was. Ik heb mijn hart gelucht bij haar en gezegd dat ik twijfelde over mijn relatie. Ze steunde me en wilde me op andere gedachten brengen, maar ik was zo boos…
Mijn vrouw zag op de laptop dat ik met X. sprak, maar zag ook haar reactie en dat kon ze wel waarderen.
Maar bij mij was er weer twijfel, ik hield van mijn vrouw, maar wat voelde ik nu voor X…
Ik lag er s’ nachts wakker van, dit kon niet zo verder en heb een drastisch besluit genomen.
X. moest uit mijn systeem.
Mijn Facebook account heb ik verwijderd, ik wilde niet meer geconfronteerd worden met haar foto’s of berichtjes. Die raakten me te diep…
Ik heb M. 16 augustus geappt, dat ik geen contact meer met haar kon hebben.
Ik was zo verdrietig en ben heel open geweest over mijn gevoelens voor haar, waarvan ik toen dacht dat het weer verliefdheid was.
Ik heb haar verteld, dat ik nog nooit zoveel voor een vrouw heb gevoeld, als voor haar…
Maar dat ik niet egoïstisch wil zijn door mijn gezin in de steek te laten. Los van wat zij voor mij voelt…
Ik vind dat mijn vrouw een man verdient die met zijn hart en ziel bij haar is, en niet bij een ander.
X. stuurde een korte reactie, waarin ze aangaf mij te begrijpen en te respecteren.
Ze wenste me veel geluk en hoopte dat mijn vrouw en ik er samen uit zouden komen.
Ik heb mijn vrouw moeten beloven nooit meer contact met X. te hebben. Op dat moment voelde ik dat ook, dat dit de juiste weg zou zijn.
Omdat ik wel wilde weten wat er met me aan de hand was, ben ik ga zoeken op het internet. Ik wilde meer weten over Zielsverwanten en toen kwam ik deze site tegen.
Ik was helemaal geschokt, want alles viel op zijn plaats, de gevoelens, de aantrekkingskracht, het weglopen….Het intuïtief voelen of het goed met haar gaat, zij had dat ook bij mij…
Soms als ik het moeilijk heb, zou ik willen dat ik X. nooit ontmoet had. Maar nu begrijp ik dat onze ontmoeting een reden heeft en we elkaars spiegels zijn.
Maar toch kroop het bloed waar het niet gaan kan…Want ik wilde dat X. wist wat ik had ontdekt. Ik heb haar een vriendschapsverzoek gestuurd via FB, welke ze niet accepteerde…Er restte mee nog 1 mogelijkheid, ik heb de Zielsgeliefde Fases uitgeprint en wilde deze bij haar in de brievenbus stoppen. Maar toen ik voor haar deur stond en zag dat ze thuis was…moest ik wel aanbellen. Ze deed open was verrast en begroette me met een knuffel, en toen we elkaar vasthielden brak ik.
X. schrok van mij overweldigende emotie…en ik zei dat nu begreep waarom ik wegloop van haar. Ze vertelde me dat iedere keer wanneer ik wegloop, ik haar veel pijn doen omdat ze verlatingsangst heeft. Ik gaf aan dat ik dat nu begreep… en dat ik de laatste ben die haar wil kwetsen of pijn wil doen. Ze vroeg of ze het gelijk moest lezen, ik zei dat ze dit maar op haar gemak moest doen. Ik ben een uurtje geweest en ze vertelde me, dat ze wanneer contact met haar ex had, ik had dit al gevoeld…
Ik vertelde haar ook dat ik ook nog steeds voel wanneer zij verdrietig is… ik zag haar ogen hierop vol met tranen schieten…
Het voelde vrij snel als vanouds, we hebben gepraat over van alles, maar ik voelde spanning in huis. Ze was angstig dat haar ex erachter zou komen dat ik daar weer was… dat zei ze niet, maar dat merkte ik aan alles. Ze was mager en oogde onzeker, het deed me pijn om haar zo te zien…

X. heeft me wel weer iets moois gegeven, ze spiegelde me over het verlies van mijn moeder die vroeg aan kanker is overleden. Ik heb dat nooit een plek gegeven, door X. wist ik wat me te doen stond.
Ik vond het moeilijk om haar weer achter te laten, maar ik voelde wel rust, dat ze het nu wist…

Ik heb ook nog lang gehoopt op een reactie van X., we zijn nu 10 weken verder en ik heb niets meer vernomen van haar.
Dat doet zeer, maar ik heb gedaan wat ik kon.
Nog wel even contact gehad met haar zus, maar ik merkte dat dit ook niet van harte ging.
Dus heb ik het laten rusten…

Het is nu begin 2019 en ik zit volop in mijn proces.
Ik heb EMDR gevolgd om oude trauma’s vanuit het verleden een plek te geven. Het was heftig en de dagen erna was ik gesloopt, maar de lading werd veel minder.
Ik ben me ook veel meer bewust van mijn ego en wat ik waard ben.
Wat ik het moeilijkste vind is, dat je in dit proces vaak het gevoel krijgt dat je alleen bent, want niemand begrijpt het. En hoewel de stilte soms oorverdovend is, weet dat ik me niet meer op X. moet focussen. Ik mediteer ook en ervaar hierdoor tintelingen en emoties die eruit komen, de rust die ik dan ervaar is geweldig..
Mijn lieve vrouw steunt me door dik en dun, ik heb de fases ook aan haar uitgelegd.
Ze vindt het moeilijk en zwijgt het liever dood, terwijl ik weet dat X. altijd een deel van mij zal zijn.
Het is ook moeilijk voor mijn vrouw, dus ik praat er niet meer over.
Ik voel me fysiek ook meer aangetrokken tot mijn vrouw en ik hou veel van haar.
Maar X. beroert mijn ziel… en ik hou ook onvoorwaardelijk van haar…
Ik ben iedere dag met mijn ego in gevecht en merk dat het stapje voor stapje beter gaat en dat ik X. los kan laten. Ik vertrouw dat het goed met haar komt.
Daar zat zoals bij velen ook mijn valkuil , je verliest jezelf door je teveel te geven en je raakt hierdoor uit balans, want ernstige gevolgen kan hebben.
Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan X. haar issues niet oplossen. Dat moet ze zelf doen…

Dus uit liefde laat ik haar met rust.
Dag Lief Meisje, volg je hart, dat wijst jou de weg…