Diana
Tijdens een 2-daagse zakelijke conferentie raakten we ‘s avonds na het diner met elkaar in gesprek. Voor die tijd hadden we weinig contact met elkaar, het was zakelijk. En we zijn beide (gelukkig) getrouwd en hebben kinderen. Na een paar zinnen vroeg hij wat mijn passie was. Dat vond ik zo’n mooie vraag, waar ik even stil van werd. Na die vraag verdwenen we voor mijn gevoel zo in de diepte. Onze omgeving vond ons vrij close en erg ongezellig, maar we gingen zo in elkaar op dat de omgeving ons gestolen kon worden. Ik voelde een enorme verbondenheid met hem, maar een stem zei ook dat ik het niet met lust moest verwarren. Dat was niet de bedoeling! In december 2011 heb ik mijn tweelingziel mogen ontmoeten, alleen was (en is) hij nog onvoldoende spiritueel ontwikkeld, waardoor hij mij/ons niet herkend. Ik heb sinds die periode in een achtbaan van emoties gezeten, heb diepe dalen en hoge pieken door hem gehad, maar innerlijk weet ik, wij eindigen dit leven samen.! Door de ontmoeting op de conferentie verdween mijn tweelingziel direct naar de achtergrond, het ‘loslaten’ ging vanzelf (iets wat me daarvoor niet gelukt was).
In de week na de conferentie hadden we een belafspraak. Na wat koetjes en kalfjes kwamen we op onze ontmoeting uit. Ik vond het een waar kadootje, inspirerend. Het voelde alsof een zielsgelijke me had aangetikt. Spiritueel haal ik weinig bij anderen, ik geef meer. Dit is okee, maar het voelt wel wat eenzaam daar bovenin. Hij deelde mijn gevoel, vond het ook een kadootje, ik verwoordde zijn gedachten. Hij wist zich verder niet goed raad met zijn gevoelens, was rationeel, nuchter en geloofde hier (tot onze ontmoeting) ook niet in. Voelde zich rot richting zijn vrouw, maar was ook 1 en al aandacht voor mij. Wilde weten wat ik wou, voelde, zag etc.
Zelf liep ik op wolken, het ene na het andere inzicht kwam in me op. En ik hoefde zijn naam maar te horen, of ik kreeg al enorme grijns op mijn gezicht. Voor de buitenwereld moet ik eruit hebben gezien als een verliefde puber van 16! Ik liep op wolken, maar besefte zelf eigenlijk heel goed waar ik in zat en genoot er met volle teugen van. De energie die ik voelde, kwam van mezelf en hij spiegelde van alles bij me. Het voelt alsof we samen in een spel zitten en elkaar nodig hebben om het volgend level te kunnen behalen.
Na een week van intensief contact merkte ik dat hij afstand nodig had en liet hem meer ‘los’. Iets wat me bij mijn tweelingziel totaal niet lukte, dus ik was best een beetje trots op mijn ongeduldige ikke… Hij was bang dat het niet meer mooi zou zijn als we zo doorgingen, ‘waar ging dit heen’ en hij was bang me te kwetsen. Hij had werk en privé altijd gescheiden gehouden en nu liep ik zo zijn territorium binnen en dat was behoorlijk bedreigend voor hem. Hij was gelukkig getrouwd en had het op alle fronten onder controle, maar door de gevoelens die ik bij hem losmaakte was het een chaos geworden van binnen? Hij voelde zich rot en had ruimte nodig.
Zelf voel ik me zo’n bevoorrecht persoon, dat ik dit mag ervaren. Deze kadootjes, die ik onderweg tegenkom. De lessen die ik eruit haal en de spirituele groei die daarbij hoort. Voor mijn man is het ook behoorlijk pittig, die heeft het er van tijd tot tijd nog behoorlijk moeilijk mee. Hij is erg aards ingesteld en wil graag oud worden met mij, maar ziet gevaar in de mooie mannen (verleiding) die op mijn pad komen. Hij verdiept zich in deze voor hem nieuwe wereld en werkt aan zichzelf en is op zijn pad bezig met ‘loslaten’. Hier ben ik erg blij mee, want ik zie dit zelf niet als een bedreiging. Het is een groter geheel, waarvan dit slechts kleine (maar wel belangrijke) schakels zijn.
Zo’n ontmoeting/ontwaken is een vrij intens gebeuren en gemakkelijk te verwarren met lust. Helemaal lastig als de andere partij je type is en dat jij hem ook niet onberoerd laat. Regelmatig flitsen dan ook andere gedachten door mijn hoofd en moet ik mezelf terug fluiten om geen domme dingen te gaan doen. Vraag me wel af of dat alleen mijn gedachten zijn of dat ik die van hem ook oppik?? Dat is nu ook het dilemma waarin hij zich bevindt volgens mij. ‘Waar gaat dit heen’ en mogelijk afkappen voordat we er tot over onze oren inzitten. Voelt voor mij alsof ik een rij-examen heb afgelegd en wacht op de uitslag. Ben ik geslaagd of moet ik eerst meer ervaring opdoen?? Oftewel pakt hij mijn hand en springt hij in het diepe (hart) of wint zijn ego het en blokt hij alle gevaren. Komt zijn formele snoet weer tevoorschijn? Of wint zijn gevoelige kant terrein…
Uit eerdere ervaringen heb ik al geleerd dat manipuleren en forceren totaal geen zin heeft en zelfs averechts kan werken. Ik laat hem los en hoop dat hij zo vanzelf, uit eigen beweging, bij me komt, om samen dit pad te doorlopen. En zoniet, dan is het zijn tijd nog niet. Of moet ik wellicht zelf nog een ‘test’ doorstaan. Ik ben onwijs dankbaar voor hetgeen hij me gegeven heeft, dat is niet in woorden uit te drukken…