Onbekend

Heel erg eenzaam vind ik het. Ik snap er ook niks van. Soms denk ik gewoon dat ik gek ben. Ik schrijf er wel over in mijn dagboek want die leest niemand. Al die gevoelens en dingen die ik aanvoel. Met vriendinnen en familie praat ik er nooit over die verklaren me voor gek. dat doe ik zelf ook vaak genoeg. Dit is een hele stap voor mijn. Ik kan het moeilijk loslaten. Ik heb vaak over hem gedroomd en ik herinner mijn een ontmoeting met een jong toen ik nog een puber was. Hij gaf me een vuurtje maar de aansteker ging niet aan. ik weet nog dat hij daar ineens stond en ik schrok want ik had hem echt helemaal niet geien en hij wilde me een vuurtje aanbieden want mijn aansteker deed het niet. En die van hem deed het ook niet. Ik keek hem in de ogen en schrok daar een beetje van. Hij ook ik vond zijn ogen heel mooi en had iets bekends. Toen riepen zijn vrienden dat hij pas 11 was. Ik geloofde dat niet hij was een heel stuk groter als ik en leek ook ouder. Toen rende hij weg. Jaren later zag ik een foto ik vond de man op de foto niet zo heel mooi maar die ogen lieten me niet los. En dit duurt dus al jaren en het wordt steeds heftiger ik kan al die dingen waar ik iedere dag door heen ga niet beschrijven maar het maakt me uiteindelijk heel erg eenzaam. Ik kan hem aanspreken via internet ik durf niet heb daar hele goede reden voor. Dat gaat niet gebeuren. Door al die angst en twijfel blijf ik zo hangen. En dat wil ik niet. Mijn wereld wordt steeds kleiner omdat steeds minder mensen mijn nog begrijpen en ik maar moeilijk uit mijn schulp kan kruipen. ik denk zo vaak dat ik gek ben en tegelijkertijd geloof ik er ook heilig in dat wij een sterke band hebben ookal hebben we sinds die dag helemaal geen contact gehad. De ene helft van de dag denk ik dat ik gek ben de andere helft van de dag denk ik dat wij een tweelingziel zijn. Ik wordt er in ieder geval niet veel beter van. Het doet me pijn en maakt me heel erg eenzaam…