Onbekend

Vandaag, drie weken geleden, heb ik het verlangen van mijn hart gevolgd. Een paar dagen eerder sprak ik het uit: “het mag gedeeld worden”. Woorden die vanuit een golf van liefde uitgesproken werden. Ik was er klaar voor, ik was bereid om de liefde in me te delen. Ik vergat deze woorden tot ik een paar dagen later vanuit mijn innerlijke stem herinnerd werd aan deze ervaring, deze intensie. Een subtiele beweging in mij spoorde me zachtjes aan om dit verlangen te gaan leven. En het is uiteindelijk deze subtiele beweging die zich openbaart in contact met mijn tweelingziel en die onze verbinding iedere keer weer bevestigt, verstevigt, ontwikkelt en transformeert. Tijdens onze eerste ontmoeting voelden we het alle twee gebeuren via het contact dat onze handen maakten. Twee zielen die elkaar herkenden en in alle rust afstemming zochten. Tijdens onze tweede ontmoeting vertelde ik hem vanuit een diep innerlijk weten dat we samen oud zouden worden. Ik voel geen heftige confrontaties, er zijn geen alarmbellen, geen oude wonden, geen onverwerkte trauma’s. Ik voel een diepe onvoorwaardelijke liefde die me omarmt en verwarmt, die me veel vrijheid en ruimte schenkt en de uitnodiging en stimulans om helemaal mezelf te zijn. Om in verbinding met mezelf, me volledig over te geven aan hem. In het vertrouwen en met alle zekerheid die in me is dat hij me ontvangt met dezelfde diepe liefde als die ik voor hem voel. Dit is samenkomen vanuit oorsprong, dit is het weerzien met mijn tweelingziel.