Onbekend
Ze heeft mij geleerd mijn gevoel te volgen en mijn ego aan de kant te schuiven
Het startte als twee onbekenden die mekaar ergens in hun kindertijd hadden gekend, maar niks van mekander wisten. En beiden vrijgezel waren.
Een openbaringsgesprek van wat in me omging, net zoals bij haar, en geen vreemde blikken, geen verwijten, geen commentaren, gewoon kunnen luisteren en antwoorden. En je er niet slecht bij voelen. Eigenlijk bevrijdt.
Als ik de voorbije zes maanden moet omschrijven, voelde deze eerst aan als vriendschap – aantrekkingskracht – om mekander geven – alles doen voor een ander tot het zotste toe – gemis – verlangen – aanvoelen als er iets was met de ander zonder ook maar iets gehoord te hebben – afstappen van foute gewoontes – jaloezie – druk van omgeving en vrienden – een weg naar de zoektocht wie ik ben en wat ik wil – een innerlijk gevoel die meeleefde met wat er in haar omging zonder dat ze me ook vertelde welke twijfel en angsten er in haar omgingen – een gevoel van thuiskomen en aan niks te hoeven denken – …
Het is gestart als een friend with benefits, wat na enkele maanden er op neer kwam dat we elke weekdag bij mekaar waren. We uitten onze gevoelens, luisterden naar mekanders geheimen, die grotendeels gelijk waren, gaven onze ‘volgens de maatschappij foute’ daden toe, … We gunden mekanders vrijheid, maar na twee dagen vielen we terug op mekaar. Dit ging goed, tot haar vriendin hier weet van kreeg, en op allerhande manieren geprobeerd heeft om ons contact te laten verbreken. Ze liet mijn soulmate constant in twijfel brengen door de reactie van anderen in haar kop te brengen.
Gevoelens werden stopgezet bij haar, en ze werd bang om me nog te zien. En ik gaf haar niet op. Ik zette terug de stap en alles voel terug zoals ervoor, soms voor een maand, soms voor een paar weken. De term koppel kon niet bij ons gebruikt worden. Open relatie klinkt correcter terwijl we niet met iemand anders gingen, maar het idee vrijheid en toekomst lag dan nog open, wat voor haar en hinderpunt is.
We waren beiden vrijgezel…
Obstakels waren: haar beste vriendin, die reeds jaren verliefd is op haar, het niet voor me moet hebben. Haar vrienden die mij persoonlijk niet kennen, maar me wel zwart hebben gemaakt en haar steeds waarschuwden dat ik niet te vertrouwen ben, maar niet konden zeggen waarom. Haar vrienden die mij vertelden dat ik niet mocht verschieten van haar reactie soms, want dat zij haar ook niet begrepen, en niet moest hopen op een langdurige relatie te hebben met haar. En door dit alles leidde dat meestal tot twijfel bij haar op de momenten dat we een week of langer mekaar niet zagen.
Een abortus van een ex-vriendin van mij, zie ik niet als een obstakel, maar ze heeft het ook meebeleefd.
Het verschil in levensweg, ik 27, bediende, en sinds de laatste maanden bewust dak iets ga moeten beginnen doen met mijn leven. Zij, 20, studente, en vluchtend van wie ze zelf is, met het idee zorgen voor later, nu wil ik feesten, leute maken, en zo weinig mogelijk stilstaan bij dingen.
We zijn 6 maanden samen geweest in intimiteit en liefde en gevoel, en dat is het langste wat zij ooit al had beleefd.
In het begin hadden we geen liefdesrelatiewens, er waren afspraken, maar snel bleek dat we alles deden wat een koppel doet. In haar studentenstad waren we een koppel, in haar thuisstad gewoon vrienden.
Ik ben liefde beginnen voelen, en die is steeds blijven groeien. Maar verliefdheid is er niet echt geweest.
Soms betrapte ze zich op haar gevoel en gedrag, en zei ze me dat ze dit niet als een haalbare relatie zag, laat staan realiseerbaar. Vriendin, vrienden, ouders ( alles wat met haar thuisplaats te maken had ) had ze als excuus, alles wat haar routine is.
Ze is op twee dagen tijd verliefd geworden op iemand anders. Ik had dit aangevoeld uit haar gedrag, maar ze durfde me dat niet te zeggen. Op een week tijd is ze naar de openbaarlijkste relatie ooit gegaan, iedereen moet en zal het weten. Contact met mij werd volledig verbroken. En ik bleef over met een hart vol liefde, een vriendin waar ik niks meer tegen kon zeggen, een leegte van een stuk van mijn kracht kwijt te zijn. Er zijn verwijten gevallen, frustraties gevallen, …
Een week later ben ik als vriend naar haar toegetrokken, gevraagd wat een vriend zou vragen nu ze samen is met iemand anders, en ze kon weinig antwoorden. tranen vielen uit haar ogen. enkele dagen later kreeg ik het bericht dat ze een vriendschap wel ziet goed komen, maar dat ze bang is om mij en haar huidige vriend kwijt te raken.
Laat ons beiden alleen iets doen, en het voelt aan zoals vroeger, al moet ik zelf wel het initiatief nemen. Plaats haar in een groep of in het bijzijn van een vriend van haar en ze weet niet wat ze moet zeggen tegen me.
Ik heb leren open boeken uit het verleden leren afsluiten. Verdrongen gelukkige herinneringen terug laten leven in me. Mezelf constant tegengekomen, omdat zij nog steeds in mijn ogen een kopie is van hoe ik was op diezelfde leeftijd. Ze heeft me leren spijt hebben. Leren opkomen voor mezelf en niet mee te lopen met de massa. De liefde voor mezelf en voor een ander terug laten vinden. Leren mijn gevoel te volgen, en mijn ego aan de kant te schuiven.
De mooiste momenten waren de momenten samen. Wij twee enkel samen. Niks van zorgen hebben, met een lege kop naar zee gaan, in de auto cruisen terug de muziek onze oren tintelden en zij haar hand door mijn haren streek, samen tanden poetsen aan de lavabo, terwijl onze ogen mekaar bleven aankijken, op het moment dat ik aan haar dacht, ik ook iets hoorde van haar, naast haar mogen wakker worden als ik vroeg moest opstaan om naar het werk te rijden en zij mij hand vastnam en tegen haar aandrukte eer ik wegging, met haar vrijen en haar horen zeggen dat ik de eerste was die haar een orgasme had kunnen geven, samen een film zien waar ik door vermoeidheid het einde van miste en ze me dan een kusje gaf net voor ik indommelde, samen gaan dansen ook al hebben we dat niet vaak gedaan maar mekaar staan verleiden, samen dronken geraken en nadien niet meer herinneren hoe we op haar kot zijn geraakt, naar mekander kijken minuten, uren, zonder woorden, gewoon oogcontact, en een glimlach en je hart voelen pompen, …
Lust speelde wel een factor. Mekaar soms een ganse dag opgeilen om s’avonds mekander de kleren van het lijf te scheuren. Er werd gevreeën met gevoel, wat resulteerde tot vele orgasmes, gelijktijdige orgasmes. Mekander zien masturberen. orale, vaginale, anale seks. ik heb een vermoeden dat bijna de gans kamasutra van makkelijke tot gemiddelde posities erdoor is gegaan.
Er werd oogcontact gemaakt, en tussendoor gebabbeld, gelachen, halte gehouden wanneer de ander dat vroeg. Er werd gevreeën waar er zin was.
Het zielsliefdegevoel is voor mij: iemand aanvoelen als die er is, of er zelfs niet is. een soort tweelingsgevoel ( maar ik kan niet weten wat dat is, want ik ben zelf maar enkel kind )
eerlijk kunnen gedachten wisselen, mekander testen naar reacties en je er niet aan ergeren. Ik zou over haar negatieve dingen kunnen zeggen, maar die zouden niet eerlijk zijn, want ik weet dat die houdingen er zijn en waren met reden. begrijpen iemand tijd nodig heeft voor zichzelf om zichzelf te vinden
mekaar zien, en dat eerste gevoel dat steeds terug opflakkert.
vooral nu, mekander niet durven aanraken, omdat zij met iemand samen is, maar bij een aanraking moeite hebben mekander los te laten
Zij is in een relatie gestapt na een week iemand te leren kennen en heeft dit voor iedereen openbaar gemaakt. Voor mij is het afzien tussen gemis van niet meer in haar buurt te zijn op om het even welk moment
de vraag of dit steeds zo zal blijven. Wat als ik in een relatie stap, en zij staat terug voor mij, of ik zal neen tegen mezelf zeggen, waar ik voor vrees.
Ik weet wat deze liefde was/is, en ik weet wat deze liefde met me kan doen, maar ik weet niet of ik zo’n liefde ooit nog zal tegenkomen, ik kan zoeken, en dat zal tijd nodig hebben, maar ben bang dat ik mss zal terugvallen op deze liefde.
Mijn tip: Volg je gevoel, en leef, hoe zot het je soms ook maakt, zot dat je nieuwe dingen van jezelf ontdekt die je niet wist te hebben.
Geef niet op, ik dacht dit eerst tegen gekomen te zijn op 17 jarige leeftijd. Tien jaar later moet ik met mezelf lachen, want dit was/is gewoon totaal niet te vergelijken.
Tijd heelt persoonlijke wonden.
Iedereen kan vluchten met zijn ego, maar niemand kan vluchten van zijn gevoel.