Onbekend

Het is nu een jaar geleden dat ik mijn TZ ontmoet heb, zie was toen 25 ik 42. Het was een puur gevoel van liefde die ik niet kon verklaren, ik had nog nooit zo intens gevoel gehad voor iemand als zei. We konden het samen heel goed vinden en werden naar elkaar toegetrokken als magneten. De wederzijdse aandacht die we elkaar gaven vonden we leuk en dat wilden we ook. De emotionele band tussen ons twee was heel sterk. Instinctief begrepen we elkaar. Maar toch waren we twee unieke verschillende mensen met eigen unieke kwaliteiten smaken interesses en levensstijlen, en toch genoten we immens van elkaars gezelschap, en proberden we van alles te verzinnen op de werkvloer om maar bij elkaar te zijn, en zetten elkaar in een gelukkige stemming, en maakten elkaar aan het lachen en voelden we ons heel open, los en joviale om ons heen.
We deelden ook een sterk gevoel van sympathie en gedeelde idealisme.(wederzijdse acceptatie). Maar op een gegeven moment begon het afstoten en aantrekken, dat gaf ons allebei een diep emotionele rot gevoel van binnen. Ik begon het toen te begrijpen, dat ik naar mijzelf zat te kijken, en het hier om een leer proces ging, en dat we iets moesten leren van elkaar, want we trokken uit elkaars diepste, verborgen gevoelens naar boven, aandrijvingen, behoeften en ambities.
Het blootleggen van onze innerlijke behoeften en wensen, is waarschijnlijk voor ons beiden reden om een aantal belangrijke veranderingen in de persoonlijkheid en communicatie aan te brengen, we delen een diepe, innerlijke binding; dit is geen lichte of oppervlakkige binding!
Het afstoten en aantrekken gaat nu heel snel, en ik denk dat het loslaten van elkaar in zicht is, hoop ik, want je gaat door een hel met je gevoelens.