Esmeralda
Ik herkende hem op tv. Ik was met mijn dochter een video van een musical aan het kijken en hij speelde daarin. In een close-up van zijn gezicht herkende ik zijn ogen, zag meteen wie en hoe hij was (wat later bleek te kloppen) en ik had een flitsgedachte dat ik met de verkeerde man was getrouwd op dat moment. Heb het geprobeerd te negeren omdat ik het van mezelf niet kon maken om gevoelens voor een ander te krijgen terwijl ik nog niet eens een half jaar getrouwd was (mijn ex en ik woonden daarvoor al langere tijd samen en hadden al samen een dochter).
Maar na iets meer als een jaar kwam mijn zielsliefde terug in mijn leven, om er vervolgens niet meer uit weg te gaan. Ik weet niet of hij hetzelfde gevoel ervaart als we bij elkaar zijn… Er is sowieso “iets” tussen ons wat andere mensen ook kunnen zien en voelen als we bij elkaar zijn. Maar voor mijn zielsliefde is het heel erg moeilijk om over zijn gevoelens te praten.
En toch bleef het gevoel kriebelen en ben via internet op zoek gegaan naar informatie over die onbekende acteur. Ik ontdekte wanneer hij jarig was, dat bleek toevallig rond die tijd en heb hem een kaart gestuurd, hij mailde mij terug en het klikte allemaal zo goed, mailen ging over op chatten en smssen, uiteindelijk ontmoeten, ik wist al gevoelsmatig dat hij mijn zielsliefde was, toen hij me voor het eerst zag kreeg ie meteen een grote smile van oor tot oor, onze afspraak op dat moment voelde allemaal heel vertrouwd, alsof het altijd al zo was geweest. En zo voelt het nog, ondanks we nog steeds geen echte relatie met elkaar zijn aangegaan, wat overigens niet aan mij ligt.
Mijn toenmalige partner kon het niet begrijpen, dacht op dat moment ook dat ik vreemd ging wat niet het geval was. Hij werd ziekelijk jaloers en onderschepte mijn mails van mijn zielsliefde aan mij. Probeerde andere mensen tegen mij op te zetten. Uiteindelijk ben ik ook van hem gescheiden omdat mijn gevoelens voor mijn zielsliefde gewoon te sterk bleken te zijn en ik het gevoel had en heb alleen maar voor hem te willen zijn op liefdesgebied.
De zielsliefde was een diepgaande vriendschap, ondanks dat ik héél erg graag een echte relatie met hem wil, dat weet hij ook, maar op de een of andere manier durft hij er niet aan toe te geven. Erg frustrerend… Zijn geslotenheid qua gevoelens en mijn ongeduld (wat bij mij al een stuk minder is geworden in de loop der jaren) zijn obstakels tussen ons.
De jaloezie van sommige mensen want ze zien en voelen heel goed dat er een diepere band tussen ons is. En op de een of andere manier werken de afstand en onze financiën ook niet echt mee.
Ik wil wel graag een liefdesrelatie met hem, omdat ik nog nooit zoveel voor een man gevoeld heb, een man ben tegengekomen die zoveel op mij lijkt en met toch ook nog completeert, en die ook nog eens visueel helemaal mijn type is.
Alleen hij houdt het nog steeds tegen. Hij zegt dat hij niet hetzelfde voor mij voelt, maar als we bij elkaar zijn gedraagt hij zich daar niet naar. Mensen om ons heen zien en voelen het ook dat er meer tussen ons is dan een gewone vriendschap, sommigen spreken mij zelfs aan alsof ik zijn vaste vriendin ben.
Momenteel zijn we, na een stilstand van 3 en een halve maand door een ruzie over “de gevoelens”, net weer bezig om onze vriendschap opnieuw op te bouwen. Ik ben ervan overtuigd dat, als hij echt niets voor mij zou voelen, die moeite niet meer genomen zou hebben. Op dit moment is het voor mij (nog) bevredigend genoeg, omdat ik allang al blij ben dat het contact tussen ons weer herstellende is, want die 3 en een halve maand stilstand was voor mij hel op aarde. Momenteel heb ik me erbij neergelegd dat een liefdesrelatie zoals ik het graag zou willen, er op dit moment gewoon niet inzit. Ik kan niet spreken voor hem of dit voor hem bevredigend is… Al weet ik ook dat liefde zijn grootste gemis is… Die hij wel van me krijgt als we elkaar zien, behalve in een fysieke vorm (uitgezonderd de kussen en knuffels dan).
Ik heb geleerd geduldiger te zijn in de liefde; als ik een man leuk vond en het ging me niet snel genoeg, verloor ik mijn interesse. Mijn zielsliefde heeft al ruim drie en een half jaar mijn liefdevolle aandacht.
Ik heb ook geleerd om meer voor mezelf op te komen in de liefde omdat ik geneigd ben een hoop met de mantel der liefde te bedekken (waar ik zelf uiteindelijk niet happy mee was natuurlijk).
Het meest bijzonder vind ik; elkaar meteen begrijpen door een enkele blik, het op afstand aan kunnen voelen of het wel goed met de ander gaat (positief en negatief).
Vaak dezelfde gedachtes hebben en uitspreken op hetzelfde moment.
We hebben nooit seks met elkaar gehad. Ondanks het vele flirten hield hij uiteindelijk de boot af. Als ik té dichtbij kom, rent hij ervoor weg. Maar als we een knuffelmoment hebben, voelt het voor mij althans héél intens. Ik kan het dan ook niet laten om tijdens het knuffelen ergens aan hem te pielen, zijn nek strelen bijvoorbeeld, wat hij dan weer beantwoord door mij dichter tegen zich aan te drukken bijvoorbeeld… Ik zou graag willen dat er eens meer van kwam, het zou zoveel meer energie losmaken in ons beiden wat nu vast blijft zitten maar erom schreeuwt om losgemaakt te worden.
En ik ben er zeker van dat het héél anders is dan erotiek met vorige partners. Als alleen een knuffel al veel intenser aanvoelt…?
Het zielsliefdegevoel is voor mij; op elkaar lijken en elkaar toch aanvullen (completeren), elkaar spiegelen zodat je ziet wat je aan jezelf zou moeten veranderen, alles voelt veel intenser aan positief en negatief, sinds ik hem ken ben ik over hoge toppen maar ook diepe dalen gegaan terwijl ik dat vroeger nooit zo intens had. Een gevoel van niet zonder elkaar te kunnen. Een gevoel van thuiskomen bij elkaar. Een gevoel van dat het altijd zo geweest is…
Wij hebben pas een 3,5 maanden stop gehad en ik vond dat dus hel op aarde. Hij had mij gekwetst met een onnadenkende opmerking en dat was voor mij even de druppel. Helaas reageerde ik nogal heftig waardoor hij zich weer beledigd voelde. Ik vind nog steeds dat mijn gekwetstheid terecht was, alleen mijn reactie erop was verkeerd. Ik was altijd van mezelf een heel optimistisch persoon maar gleed nu als het ware bijna in een depressie. Leven zonder hem hoefde voor mij gewoon niet meer, maar ik moest wel door want ik heb 2 kinderen. Ondanks die bijna-depressie heb ik altijd het vertrouwen gehad dat het goed zou komen, en inderdaad…
Als ik hem niet kan houden, hoeft het van mij niet meer.
Ik heb tijdens onze “dips” (momenten dat ik de hoop even was verloren) me een aantal keren laten afleiden door contacten via datingsites, maar ik ben daar helemaal van terug. Ik vind toch niets meer wat dit gevoel kan evenaren.
Mijn tip is; ga niet op zoek naar je zielsliefde, jouw zielsliefde vindt JOU als het moment daar is. Luister naar je intuïtie, en laat je niet onzeker maken door mensen die zulke gevoelens niet begrijpen omdat ze het nog nooit meegemaakt hebben.