Shandy
Ik heb altijd, al van jongsafaan, GEWETEN dat het bestond, dat het werkelijkheid kon worden, maar het ontbreken ervan in mijn leven heeft me gedurende een groot deel van mijn leven dusdanig in beslag genomen, dat ik alleen maar de pijn beleefde van de afwezigheid ervan.
Pas sinds de laatste 10 jaar of zo, ben ik op boeken gestuit over zielsliefde, waardoor de herkenning in me opleefde, plus het besef dat ik niet werkelijk alleen stond in wat ik innerlijk ervoer. De 1e jongen die ik ontmoette die een ware zielsverwant bleek, weerspiegelde dit naar mij. Hij voelde zich sterk tot me aangetrokken – en ik tot hem. Ik had moeite om weg te gaan en hem achter te laten.
Ik ging de eerste tijd geregeld met die ander om, maar het enthousiasme was ZO groot, ik bleek meer passie te voelen voor die ander dan voor mijn eigen partner… Mijn partner scheen zich terug te trekken en liet het toe dat wij contact met elkaar onderhielden.
Ik heb op een gegeven moment zelf gebroken met die ander, omdat ik me tegenover mijn partner schuldig voelde, omdat de ander afstand begon te nemen en ik dat niet verdragen kon en omdat ik ziek werd en die ander niet wilde belasten met mijn zorgen en het verwerkingsproces.
Ik heb mijn partner eerlijk bekend dat ik de ander heel erg miste. Het breken met hem, deed het verlangen alleen maar toenemen. Ik kon er niet mee omgaan… Het was te intens.
Een aantal zaken sprong eruit in ons contact. Zo kenden we elkaar amper, maar noemde hij me gelijk ‘schat’, zelfs onwillekeurig, in het bijzijn van mijn partner…
Er was een openheid in ons contact, een overlopend enthousiasme en vanzelfsprekende spontaniteit die niet te stuiten waren. In zijn aanwezigheid leefde ik helemaal op en kon ik alleen maar (glim)lachen en voelde ik me geweldig mooi. Ik heb een keer de ervaring gehad dat ik een klok hoorde luiden toen we bijeen zaten, wat me in verwarring bracht..
We zaten bijeen in de auto en zaten naast elkaar… hij wilde me aanraken, maar zelfs zonder aanraking voelde ik me heel erg ‘close’ met hem. Zijn proberen mij aan te raken, heb ik afgeweerd, ik was per slot van rekening niet single… maar dit heb ik zeer betreurd (mijn Ziel schreeuwde heel wat anders)
We konden niet meer dan vrienden zijn, maar er speelde wel degelijk meer tussen ons… Bovendien was HIJ degene die duidelijke signalen uitzond. Later in ons contact beweerde hij dat het slechts een ‘spel’ was. Dat is me altijd bijgebleven. Niet alleen omdat ik wist dat het niet zo was maar ook omdat ik het erg vond dat hij onze gevoelens ineens ging bagatelliseren.
We wilden gewoon samen zijn, elkaar zien… maar we hebben het allebei afgebroken….
Ik lijd er nog steeds onder. Tegenwoordig ben ik er niet meer zo mee bezig, maar nu ik er weer over schrijf, komt alles weer naar boven.
Ons contact was kortdurend, maar heeft me op een manier geraakt die ik daarna niet meer ben tegengekomen…
Ik heb er een kort moment van mogen proeven en vervolgens werd het me weer ontnomen….
Er was een groot leeftijdsverschil toen ik hem leerde kennen, was hij pas een jaar of 15. En we schelen ongeveer 14 jaar… Nu ben ik 37 en hij is dus nu 23. Destijds was een relatie toch geen haalbare kaart. Maar, ik heb gewenst dat hij meerdere relaties zou hebben, ten einde levenservaring op te doen en tot een gerijpte man op te groeien…
Ik was gebonden, woonde pas samen… en zou nooit voor hem hebben kunnen kiezen…
Ik werd ziek en wilde hem niet belasten met de zorgen, het verwerkingsproces e.d.
Bovendien ging hij meer afstand van me nemen, aangezien ik toch geen vrij persoon was… dit deed heel erg pijn.
Ook al heb ik zelf op een gegeven moment gezegd dat het beter was om het contact te verbreken, heeft dit me heel erg veel verdriet gedaan… Sindsdien heeft hij alle contact met mij gemeden…
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar in geval er sprake van zielsverwantschap is, is de ander jouw spiegel, dus kan het niet anders dan dat hij dat ook wilde. Hij zocht toenadering op overduidelijk hartstochtelijke wijze.
Ik ben vaak genoeg in mijn leven verliefd geweest, maar wat ik voor deze jongen voelde, overtrof alles… Ik ben nooit meer iemand tegengekomen die zulke heftige gevoelens in me kon aanwakkeren. Ik mis hem nog steeds heel erg, maar ik leg me toe op andere bezigheden. Op de achtergrond is hij nog altijd aanwezig…
We hebben al een jaar of 6 (geloof ik) helemaal geen contact meer. Ik heb aanvankelijk nog wel pogingen gedaan om het contact te herstellen, maar hij weigerde botweg.
Naar ik vernomen heb, woont hij nu al geruime tijd samen. Toen ik dat hoorde, vond ik dat vreselijk…. Nu ben ik al een aantal jaren vrij en is hij gebonden…
Ik heb op een gegeven moment besloten dat ALS we weer contact krijgen, HIJ initiatief moet tonen. Ik durf niet meer.
Het ergst vind ik nog dat hij na al die tijd niet 1 x wat van zich laten horen, aangaande hoe het nu met mijn gezondheid gesteld is. Ik begrijp het ook niet….
Ik heb aan den lijve ondervonden dat ware zielsliefde het hoogst haalbare is op Aarde. Het kan een realiteit worden. Het ‘erge’ is dat ik niet met minder genoegen wil nemen. Ik wil een relatie met iemand op Zielsniveau, al het andere is er een slap aftreksel van… Ook hier heb ik volop ervaring mee, dus ik weet waarover ik het heb. Het is voor mij uiterst pijnlijk te beseffen dat alle andere relaties met mensen niet kunnen tippen aan een relatie op Zielsniveau, terwijl ik zulke relaties vooral heb moeten ontberen in mijn leven…
Er waren meerdere hele bijzondere momenten… 1 van de mooiste was toe ik hem vertelde dat ik borstkanker had en hij me vroeg of ik hem nodig had, toen hij me vast wilde pakken, maar het eigenlijk niet durfde… we waren niet alleen…. en ik zei : “Nee, ik moet dit zelf doen”… en dat meende ik ook. Ik heb zelfs mijn partner niet willen belasten en alles zoveel mogelijk in mijn eentje getracht te verwerken
Voor mij is het zielsliefdegevoel; extatisch, verheven, goddelijk, gelukzalig, intens, wonderlijk, onvergelijkelijk.
Dat onze relatie is beëindigd is uiterst frustrerend, bedroevend… en in mijn ogen onnodig… ik wou dat het anders was… Zonder twijfel zoek ik opnieuw zielsliefde…. Andere relaties komen niet eens in de buurt van een dergelijke liefde, ze zijn onbevredigend en daardoor ook van tijdelijke duur.
Mijn overige liefdes zijn jongeren en schrijven – daarin kan ik de passie kwijt die ik ook zo graag in een liefdesrelatie zou willen beleven. Je transformeert de liefde die je voor een partner zou kunnen hebben in andere liefdesbetuigingen/-uitingen.
Ik hoop dat ik ooit in de gelegenheid word gesteld om mijn diepste liefdesgevoelens te openbaren aan degenen die deze gevoelens ook durft te ontvangen en durft te beantwoorden.
Ik wil ze zo graag delen….. en wederkerigheid….