Jetteke

Ik solliciteerde en werd uitgenodigd op het gesprek. Dat was met 2 mannen. De ene herkende ik direct. Ik denk wel dat hij dat ook zo voelde. Ik had vrijwel direct een hechte band met hem. Ik voelde me thuis bij hem, heel, compleet. Maar de spanning tussen ons was ook enorm. Soms konden we niet eens in een kamer zijn. We konden er ook niet over praten. Hebben we ook nooit gekund. Hij kon er niet mee omgaan, was er heel bang voor.
Ongeveer 2 jaar heeft het geduurd, toen is hij weggegaan. Ik was er kapot van. Als ik het had gedurfd dan had ik mijn leven beëindigd. De pijn is nog steeds verschrikkelijk. Ik heb nog wel geprobeerd om contact te onderhouden, maar ook dat kon hij niet. Hij wilde het afsnijden zei hij. Ik zou wel graag een (intieme) relatie met hem willen, ik zou niet willen samenwonen. Dan wordt denk ik wat teveel.
Ik heb hem nu al ruim een jaar niet gezien en ik krijg hem niet uit mijn hoofd of uit mijn systeem. En niemand begrijpt het. Ik ben bij een hypnotherapeut geweest “om er van af te komen”. Dat heeft heel veel geld gekost en niets geholpen. Nog steeds na al die tijd hoop ik nog dat hij terug zal komen.
Ik ben ook bang geweest dat ik gewoon psychisch niet normaal ben of zo. Ik voel me nu niet heel, niet compleet. Ik mis hem verschrikkelijk en ik kan nergens meer van genieten. Welke God doet je zoiets aan.

We waren dus collega’s. Hij werd later zelfs mijn baas. We spraken soms uren met elkaar, waar andere collega’s niets van begrepen. Alleen over onze gevoelens konden we niet praten.
Ik had een relatie. Ik heb mijn man niet uitgelegd hoe het voelde. Ik wist toen trouwens niet wat dat vreselijk diepe gevoel was, ik kom er nu eigenlijk pas achter door deze site. Mijn relatie is beëindigd inmiddels. Ik ben gelukkig nog wel goed bevriend met mijn ex. Ik heb nu helemaal geen contact meer met mijn zielsliefde.
Het grootste obstakel dat we steeds tegenkwamen was dus de enorme spanning die het steeds opriep. Ik kon soms gewoon niet praten als hij in de buurt was. In een zaal met honderden mensen zag ik alleen hem of ik voelde hem eigenlijk.

Zielsliefde heeft me ongelooflijk veel pijn en verdriet gebracht. Het was heel intens. Het meest bijzonder was voor mij dat we ‘hetzelfde voelen’.

Anderen zou ik dus aanraden om te spreken over wat je voelt voor elkaar. Ik heb er nu enorm veel spijt van dat ik mezelf niet gedwongen heb om het te bespreken met hem. Ik was bang om de arbeidsrelatie te verpesten.