D.

Mijn zielsliefde heb ik leren kennen via een forum, een lange tijd geleden, hij wist eerder dan ik dat we een speciale verbintenis hebben. Ik besefte pas dat ik een heel bijzonder persoon had leren kennen, doordat ik geen barricades voelde, zijn aanwezigheid. Herkenning van een gevoel wat ik eerder heb gevoeld. Het kunnen voelen wat de gemoedstoestand is van hem, gedachten kunnen delen (op grote afstand), het weten wanneer er aan je gedacht wordt etc.
Mijn relatie was aflopend, mijn (nu) ex wist niets van mijn zielsliefde. Al had hij intuitief het gevoel dat ik iemand anders had leren kennen. Mijn ex is ook op zoek gegaan naar informatie en heeft mij geconfronteerd met zijn bevindingen. Mijn ex was erg gefrustreerd doordat ik bij hem wegging, hij voelde zich zeker verraden.
Mijn zielsliefde gaf mij een energieboost, op het rotste moment van mijn leven, stond hij er. Gewoon zomaar opeens. Zelf voor de helft nog (steeds) niet beseffende wat hij bij mij teweeg heeft gebracht. Hij zorgde ervoor dat ik de extra kracht in mezelf terugvond, keihard kon vechten voor mezelf. Spiritueel gezien, was ik voordat ik hem leerde kennen al geopend, een andere fase in gegaan. Ik voelde me heel fijn, gewoon de wetenschap dat iemand voor jou door het vuur gaat, zonder dat daadwerkelijk uit te hebben gesproken.
We hadden een vriendschappelijke relatie, beide voelden we de spanning, elkaar (continue). Beide waren we eigenlijk bang dat een liefdesrelatie niet ging werken, omdat zowel ik (als hij) tijd nodig had voor zichzelf, angst om elkaar zo ernstig te kwetsen. Vrienden was safer.
Afstand in bouwen, dat was het moeilijkste. Hebben we wel gedaan. Ik heb me afgesloten (spiritueel) voor hem, hij had behoefte aan afstand en voor mij voelde het niet goed om wel ‘op de hoogte’ te blijven van zijn gemoed.
We hebben nu een ‘vriendschap plus’, er blijft iets broeien. Het is fijn om te voelen dat er iemand is voor wie je bijzonder bent, dat er iemand is die inmens respect voor je heeft.
Het meest bijzonder vind ik het uitspreken van het wederzijds respect, het overdonderende gevoel voor elkaar, het uitspreken van het bizarre lijntje tussen ons. Het is wel een verwarrend gevoel dat je zoveel om iemand kan geven dat het bijna pijn doet, frustratie om de angst hem te kwetsen, het gevoel dat het zo breekbaar is.
Gelukkig, verlicht, bijzonder omdat het gevoel er is, de wetenschap dat misschien niet iedereen dit mee mag maken.
Ik heb het gevoel dat dit niet veel voor komt, het is verleidelijk om alleen maar dat gevoel na te streven. Het is makkelijk om te vergeten dat je misschien wel alleen maar blij mag zijn omdat je dat gevoel wel hebt mogen voelen.
Ik heb een heel goed gevoel, het komt allemaal wel goed, we horen bij elkaar, ik weet het, hij weet het. Alleen ben ik bang dat ik het misschien niet goed voel, hij is nog altijd overdonderd door wie ik ben, door het gevoel wat ik bij hem oproep. De angst om gekwetst te worden (van zijn kant) kan dit alles stuk maken. Maar dan weer ‘so be it’, we zullen altijd om elkaar geven, altijd zal dat magneten gevoel er zijn.